Debunking the "ik doe niks fout, dus ik heb niks te verbergen" myth: Privacy
Op webwereld stonden in een discussie over lekken in Firefox een par hele interessante, concrete en vooral “makkelijke” voorbeelden over waarom privacy toch echt wel belangrijk is. Ook als je “niks fout doet”. - Je vraagt een offerte maar die krijg je niet omdat je goksites hebt bezocht.
- Je vraagt een verzekering maar in de offerte staat een veel hogere premie omdat je steeds op sites zit die over bergbeklimmen gaan.
- Je wilt een reisje Amerika boeken maar dat wordt geweigerd omdat jouw hobby/studie ‘vreemde culturen’ je vaak op extremistische sites brengt.
- Je vrouw vindt de nieuwe Monique Sluyter catalogus in de bus 2 dagen nadat je even naar dames gesurft hebt.
- Je verzekeraar die met een premieverhoging komt nadat je kind een week eerder via google had gezocht naar een bepaalde ziekte voor een spreekbeurt.
- Je koopt via marktplaats een nieuwe harddisk voor je laptop en haalt het ding op in plaatsje X op 12 november. Daarvoor heb je een routebeschrijving nodig, die zoek je op; De harddisk werkt niet, je krijgt het ding niet geïnstalleerd. Je bent je handleiding kwijt dus zoekt op google naar de handleiding van je laptop Y; Nu blijkt dat ‘toevallig’ in plaatsje X op 12 november een laptop is gestolen van type en merk Y. omdat vanwege de terrorismebestrijding de politie de logging-gegevens van Google en kornuiten mag bekijken staan ze de volgende dag bij jou voor de deur, mag jij je kostbare tijd besteden aan het uitleggen waarom jij het niet was. En de echte oplossing is ook al niet heel moeilijk: > Mensen moeten zich veilig voelen op straat, op school, in het openbaar vervoer. Dat bereik je niet door op iedereen een camera te richten, maar door politieagenten, stadswachten en conciërges die weten wat er in hun wijk speelt, voor iedereen aanspreekbaar zijn en ingrijpen waar dat nodig is.
Het is dus niet een kwestie van het één of het ander, maar van het net iets anders aanpakken.