Zwaar Mishandeld en bedreigd in mijn eigen buurt. Moet net míj weer overkomen...

Poging tot zwaar lichamelijk letsel, Openlijke geweldpleging en bedreiging. “zinloos geweld” maar dan toegepast op jezelf. Het lijkt ver weg, je hoort het altijd via via, van een broer van je vriend, of de neef van een kennis. Nu gebeurde het mij.

Gisteravond ging ik even de buurt in om bij de locale Thai mijn avond-eten te halen. Twee jongetjes, ettertjes van rond 12 jaar, trapten de paaltjes van een weg-afzetting om. Ik ben bijdehand genoeg om daar wat van te zeggen, of stom genoeg. Wat jij wil.

In dit geval duidelijk het laatste omdat een van de ettertjes het fabrikaat is van een kapot, asociaal, of gewoon gestoord gezin. In elk geval overduidelijk van een vader die goed ziek in zijn hoofd is.Toen ik de jongetjes sommeerde de paaltjes weer rechtop te zetten kwam deze vader aanfietsen, gooide zijn fiets neer en mepte me in een slag tegen de grond. En kwam goed op dreef, en begon hij me in mijn gezicht, hoofd, zij, rug en nog eens gezicht te schoppen. Vanaf daar weet ik weinig duidelijks meer. Behalve dat ik ook van achter trappen kreeg. Pijn. Bang. En dat er veel benen om me heen waren. Van wel tien man. Of ze allemaal schopten en trapten weet ik niet meer. Het was chaos. Deed pijn. Doodsangst. Letterlijk doodsangst. Ik heb een paar keer gedacht dat dit het einde van me was. Dat de volgende trap tegen mijn hoofd of gezicht het laatste zou zijn dat ik mee zou maken. Er werd veel geschreeuwd, maar wat precies weet ik echt niet meer.

Toen was er een vrouw die riep, schreeuwde dat ze op moesten houden. Het hield niet diréct op, maar het hield wel op. Dezelfde vrouw maakte me zonder omwegen kenbaar dat “ze” mij, als ik hiermee naar de politie zou gaan, als ik dit ooit tegen iemand vertelde, wel wisten te vinden en me zouden pakken. Bij dezen. tegen niemand verteld.

De adrenaline deed zijn werk als ultieme pijnstiller, wow, wat een geweldige shit is dat, adrenaline. Het maakte me helder genoeg om op te staan en weg te lopen. En om scherp genoeg te zijn om iemand te bellen en te vragen naar het nummer van de locale politie. Blijkbaar besefte ik me nog niet dat het eigenlijk wel een 112geval was, ik dacht eerder: ik moet de locale politie erbij halen, want dit hoort niet. Die mensen mogen best wel door een agent op hun nummer worden gezet.

Ik spuugde wat bloed, voelde wat bloed op mijn gezicht, had pijn in mijn zij, been, rug, voorhoofd en pols. Inmiddels, na wat check-ups in het ziekenhuis blijken het kneuzingen te zijn. Een van mijn nieren is gekneusd, maar niet beschadigd, verder is alles “maar” oppervlakkig. Ik loop wat moeilijk, omdat mijn spieren pijn doen, mijn been en rug gekneusd is en is mijn gezicht wat gekrast. Geen hersenschudding, wel wat hoofdpijn, geen botbreuken, wel stijve, pijnlijke spieren.

Ik ben nu vooral bang, nauwelijks boos, vreemd genoeg. Ik ben ook niet meer in Nijmegen, en voorlopig al helemaal niet meer thuis/in de wijk. Ook volgens de politie kon ik best de bedreiging erg serieus nemen. Dat doe ik. Toch heb ik aangifte gedaan. En toch heb ik, blijkens het feit dat jij dit leest, het aan “iemand” verteld :).

Maar ook ben ik érg bang. Ik weet niet of ik de komende tijd gewoon naar de bakker durf. Ik weet überhaupt niet of ik voorlopig thuis de deur in en uit durf. Wel hoop ik dat ik mijn, eufemistisch genoemde “bijdehantie” niet kwijtraak. Want als ik nooit meer misdragende mensen op hun gedrag durf aan te spreken, dan voelt het alsof ik écht verloren heb. Niet dat het een wedstrijd is, in tegendeel. Maar ik hoop, ten zeerste, dat dit alles een plaats heeft, een soort van doel, of resultaat. Dat ik niet voor de hat zijn hut ver van huis, emotioneel gebroken, gekneusd en erg in de war dit stukje schrijf.

Dat dit verhaal tenminste één andere persoon drijft om zijn normen uit te blijven dragen, één persoon mensen blijft aanspreken op hun gedrag en het niet zomaar pikt dat een heel paar mensen de sfeer compleet verkenkeren. Zeg er alsjeblieft wat van als kutjochies dingen slopen, of als bijdehante biatches hard hun MP3tjes afspelen op de telefoon. Als dat zo blijft, dan heb ik in élk geval het stokje doorgegeven. Maar ik hoop dat ik mezelf zover kan krijgen dat ik ook de durf heb om mijn samenleving de positieve kant op te vormen. En dat ik mee kan blijven lopen.

Overigens wil ik benadrukken dat de politie in dezen zeer professioneel, menselijk en uitermate behulpzaam is geweest. Ik geloof niet in meer blauw op straat, dit was net zo goed gebeurd als er een cordon ME in die straat had gestaan. Petje af voor de blauwe, dus! Ik ben er van overtuigd dat de politie dit goed heeft opgepakt, dat meer niet mogelijk is. En dat uit de mond (vingers) van iemand die zichzelf als halve anarchist bestempelt :). Ook is het -helaas- erg belangrijk te benadrukken dat “deze mensen” naar “hun eigen” land terugsturen geen zin heeft: Het waren allemaal Echte Ariërs™, autochtone Nederlanders, dus.

Mijn verhaal staat nu online, jij hebt het gelezen, maar ondanks de “code of conduct” onder bloggers om nooit iets offline te halen, kan het goed zijn dat dit stuk zometeen alweer weg is. Ook wil ik benadrukken dat mijn verklaring aan de politie veel meer detail, namen, plaatsen enzovoort bevat. Dit hierboven is maar een schets. Ik wil ook niet het verdere verloop van deze zaak in de weg zitten, dus blijf ik wel in vaagheden en heb ik het vooral over mezelf. Verder ga ik waarschijnlijk eens kritisch door mijn blog entries en sites lopen om alle details die teveel naar mijn persoon, mijn thuis of mijn vrienden wijst, weg te halen.

Wanneer ik weer terug naar huis ga weet ik nog even niet. Ik kan overal waar internet is, werken, dat is het probleem niet. Ook weet ik nog niet hoe dit allemaal gaat aflopen, rechtzaken, arrestaties, hulpverlening, ik weet het nog niet. En ik weet ook nog niet of ik dat allemaal bij ga houden op deze blog, maar het wegschrijven voelt wel lekker, dus misschien kan ik wel wat bloggen als therapie :)