Zinvol? geweld

Na mijn stuk over hoe ik zinloos geweld van te dichtbij meemaakte heb ik behalve heel veel supertoffe reacties ook veel dingen gelezen waar ik me uitermate aan kon ergeren. Voor dat eerste wilde ik alle commenters hartelijk danken, ik kom hier later nog op terug, dat is zeker. Maar dat laatste is iets waar ik even wat over kwijt moet. Allereerst, maar dat is vrij debiel, stoort mij de term “zinloos geweld” enorm. Er is gddmm geen zinvol geweld. Althans niet in de Nederlandse samenleving. Heb het dus gewoon over “tegen geweld” alsjeblieft en niet over “tegen zinloos geweld”. Als er twee mensen zijn die geweld tegen elkaar gebruiken, zal altijd een van de twee dat geweld van de ander als zinloos ervaren. Ziedaar: het bruggetje. Een scholier in Alkmaar doodgeslagen. In maar drie slagen. Was mijn reactie dat ik dacht dat ik wel eens dood kon gaan, terwijl ik op de grond lag en van alle kanten geschopt werd, niet eens zo gek. Maar toch: Niet echt eenzelfde verhaal. Ondanks dat veel mensen naar mij toe dat verband legden. Naar wat ik begreep was die jongen in Alkmaar iemand die stond te motten met een andere gast. Meppen, vechten, matten of wat dan ook is nooit goed. Maar ik heb geleerd: waar er twee vechten hebben er twee schuld.

In mijn geval was er helemaal geen sprake van een gevecht. Ik lag op de grond, en werd geschopt. De reden dat ik op de grond lag was omdat ik in een een slag neergelslagen was. En vlak voordat ik die slag kreeg was het enige dat ik dacht “wegwezen”. Daarvoor ben ik hoogstends boos geweest. Maar zeker niet aggressief. Laat staan dat ik gevochten heb.

Ik had helaas net zo goed dood kunnen zijn, maar ben dat niet. Gelukkig. Drie klappen die een jongen doodkrijgen. Ik heb na een stuk of vijftien schoppen door een man of acht á tien ‘slechts’ een licht gekneusde nier. Inmiddels is zelfs de kneuzing in mijn been bijna weg. Alleen mijn onderrug doet nog pijn. Maar na drie klappen kun je al dood zijn. Volgens mij is dat een gruwelijk, schandelijk geval van “pech”. Maar niet heel veel meer dan dat.

Moet die “pappa” die, om wat voor reden dan ook mij te grazen nam, ook maar als moordenaar berecht worden, zoals veel reacties op de zaak Alkmaar lijken te suggeren? Lijkt me niet. Zelfs al was dat zijn bedoeling, om mij daar op de grond liggend dood te maken, dan nog leef ik uiteindelijk nog gewoon. En vallen zelfs mijn fysieke zaken uiteindelijk wel mee. In tegenstelling tot dat gruwelijk ongeluk, heb ik geweldig geluk gehad. Rechtspraak in Nederland is, zelfs al lijkt dat voor slachtoffers vaak niet, het geval, toch wel goed geregeld. Het gaat uiteindelijk deels om wat de dader van plan was, en deels om wat er daadwerkelijk plaats heeft gehad. De twee gasten in Alkmaar waren aan het vechten, zo maak ik op uit alle berichten (merk op dat hierover nog niks officiëel bekend is). En dat hebben veel van ons, jij ook, wel eens gedaan. Om knikkers, om een pesterijtje van je zus of broer, om een liefje, en de meeste (helaas) gewoon om het feit dat er teveel alcohol in het bloed zat.

Zijn we daarom allemaal criminelen of potentiële moordenaars? Of zijn we dat pas als iemands intentie (hoe vaak riep jíj: val dood! en meende je dat ook echt?) ook uitkomt?Het bevalt me ergens niet echt om in dat straatje van die gruwelijke gebeurtenis in Alkmaar geplaatst te worden. Maar het bevalt me nog minder dat dat, omdat iemand gestorven is, opgeblazen wordt, terwijl er erg vaak (ik heb overigens geen flauw idee hoe vaak) mensen om veel minder veel erger mishandeld worden. Zij het zonder de dood tot gevolg. Want inmiddels is mij heel duidelijk dat wat mij overkwam, in allerlei vormen, maten en soorten, erg vaak voorkomt.