De macht van de Nederlandse politieke weblog groeit

… Binnen GroenLinks dan. Hoe het over de hele politieke breedte genomen uitziet, is in elk geval een interessant onderwerp voor een onderzoek of scriptie, lijkt me zo.

Vandaag in bijvoorbeeld dag (vreemd genoeg staat het stuk wel op papier gedrukt maar niet online, dag: multimediaal?) berichten over Cheryl Braam, die een eigen partij begint en zo een zetel van GroenLinks in de provinciale staten (Noord-Holland). Het frappante is dat de verslaggever in Dag bijna exclusief citeert en aanhaalt van weblogs. De verzamelplaats van alle GroenLinkse weblogs, planeetgroenlinks wordt zelfs diverse malen aangehaald. Er wordt in de het stukje in de krant, uit maar liefst zes verschillende weblogs geciteerd. Het bericht in Dag is de zoveelste referentie aan planeetgroenlinks, of GroenLinkse webloggers die ik tegenkom in gedrukte media, of op radio en tv.

Er is al eerder door sommigen opgeworpen dat deze enorme transparantie GroenLinks geen goed zou doen. Waarschijnlijk doet het dat, zeker op middellange termijn wél.

Planeetgroenlinks.nl en alle groenlinks blogs geven een heel kleurrijk beeld van allerlei gezouten en ongezouten meningen. Daardoor lijkt het voor een willekeurige passant dat binnen GroenLinks alles een rommel is en niemand het met elkaar eens is. En heeft een willekeurige journalist een immense bibliotheek met citaten en uitspraken, die elk willekeurig verhaal kunnen bevestigen of ontkrachten. Ook een verhaal dat GroenLinks schade toebrengt dus. Je geeft in feite al munitie gratis weg.

Maar toch zal het uiteindelijk meevallen met deze negatieve kant. Want de positieve kanten van zo een heel open discussie zijn veel en veel sterker. Je laat, als partij zien dat je ook niet meer dan een groep gewone mensen bent. Dat je uiteindelijk gewoon Klaas, Erwin, Harmen, Xaviera of David bent. Met een mening en een missie, maar dat je niet een of andere God bent die zich in Den Haag in een vergaderruimte opgesloten heeft. Juist door die verscheidenheid aan meningen, zónder censuur naar buitengebracht, geef je een goed beeld van wat je echt bent: een groep mensen die zich organiseert rondom een groep min of meer overeenkomende idealen. En niet een streng hiëarchisch leger met voetvolk dat eens per zoveel tijd een hokje mag roodkleuren, vooropgesteld dat de legertop accoord gaat met wélk hokje dat is. Dit leidt tot een laagdrempeligheid die ook duidelijk zichtbaar is: mensen, toevallige passanten, worden er van bewust dat zij ook deel kunnen zijn van de partij. Dat er in essentie niet veel meer nodig is dan een weblog, een missie en een mening om een belangrijk deel uit te maken van die groep.

Ook een positieve kant is de snelheid waarmee balletjes aan het rollen gebracht kunnen worden. Ideën hoeven niet eerst door een hiërarchie heen, of via algemene vergaderingen en denktanks, marketing buro’s, of PR-afdelingen voordat ze uitgevoerd kunnen worden. Een idee kan direct door één persoon neergezet worden. Er kan direct, hetzelfde uur nog, aan de uitvoering begonnen worden. Er ontstaat vele sneller een discussie, gelijkdenkenden scharen zich heel snel achter het idee en voeren het uit, of passen het aan hun wensen aan en voeren het uit. Anderen, die het niet met een idee eens zijn, kunnen met diezelfde snelheid hun tegen-idee uitvoeren. Deze beweging heet grassroots, en is voor bijvoorbeeld Howard Dean in 2004 enorm succesvol gebleken. Grassroots: want heel veel grasprietjes maken een groot veld in no-time groen. Je kunt enorm snel groeien, vooral in de breedte.

Op deze manier is het vrij eenvoudig om de grote basis, een grote groep mensen, goedbeschouwd het echte “kapitaal” van een partij, actief te laten deelnemen. Niet alleen als uitvoerend voetvolk, maar als motor. En zodoende actief te laten zorgen voor meer momentum.

Nieuwe ontwikkelingen, nieuwe ideeën, proefballonnetjes, onderzoeken, of gewoon goed uitgewerkte meningen zorgen zo allemaal tezamen voor een enorme stuwende kracht. Ze maken samen een snel uitdijend grasveld en houden het groen. In plaats van slechts ondergrond te zijn van twee elkaar verstrengelende hoge bomen. Of alleenstaande hoge bomen.

En uiteraard is er de zichtbaarheid. Mensen die google gebruiken om even wat informatie te verzamelen over een idee binnen GroenLinks, journalisten die willen weten wat de leden denken, of gewoon mensen die ergens toevallig voorbijsurfen, zien allemaal wat er speelt binnen de partij. In feiten heb je niet slechts één kantoortje waaruit eens per weer een persbericht sijpelt, je hebt een tsunami aan persberichten. Er is niet één gedrukt foldertje (voor één doelgroep) dat uitlegt waar de partij voor staat, er zijn er honderden. Per dag. Voor evenzoveel doelgroepen. Een verzamelplaats als planeetgroenlinks is, blijkens het stuk in DAG, voer voor een verslaggeefster om over GroenLinks te schrijven. Als er maar genoeg bloggers binnen je groep zijn, kom je als GroenLinks bij bijna elk onderwerp vanzelf bij bijvoorbeeld Google ergens bovenaan in resultatent terecht. Er is bijna altijd, over ieder denkbaar onderwerp wel iets geschreven binnen die grote groep bloggers: er is altijd goed referentiemateriaal voorhanden. Kortom: je zichtbaarheid vergroot enorm.

Het allermooiste van dit al is echter dat het niet ten koste hoeft te gaan van iets anders. Het PR-Buro met haar uitgebalanceerde persberichten hoeft niet opgeheven. Femke Halsema, als gezicht van de groep, hoeft niet vervangen door vijfhonderd webloggers die in rotatie het gezicht zijn. De centrale, meer hierarchische structuur van een organisatie hoeft ook niet opgeheven te worden. Het kan langs elkaar bestaan. In het het grote veld met grasprietjes kunnen makkelijk hoge bomen staan, sterker nog, mij is verteld dat in de natuur het gras ervoor zorgt dat boment beter groeien, en beter tegen wind bestand zijn als er gras onder groeit.

Het is nog wat vroeg om een duidelijk resultaat te kunnen zien, als dat ooit al meetbaar zal worden, maar feit is dat GroenLinks de eerste en voorlopig nog enige partij is, die écht haar bloggende massa heeft weten om te zetten in iets actiefs. Vooral toe te schrijven aan planeetgroenlinks, een persoonlijk initiatief van “gewoon” een actief iemand en niet een initiatief van bovenaf opgelegd en bedacht door commissies of werkgroepen. Ook dat feit draagt bij aan de stelling dat er van onderaf geweldige vooruitgang geboekt kan worden.

Waar blijven de anderen? Lukt het anderen niet om hun bloggende massa in te zetten, of hebben ze die massa gewoon niet? Zijn andere partijen al bezig met grassroots?