Jeff Jarvis over hoe de iPad participatie (weer) doodslaat.

iDingen bashen is leuk. Vooral wanneer je een beetje technisch onderlegd of geïnformeerd bent, kun je makkelijk door dat gehype heenkijken. En zie je gewoon perfect gemarkte maar technisch zeer middelmatige, maar bovenal helemaal-niet-zo vernieuwende producten. Van alle producten die Apple de laatste jaren lanceerde bleek eigenlijk al tijden een (beter) alternatief te zijn. Het mooiste is echter als iemand goed weet te onderbouwen waarom een bepaald Apple product toch eigenlijk heel slecht is (op allerlei gebied). Want meestal is het een welles-nietes spelletje en helaas blijken mac-fans op inhoudelijke kritiek meestal geen antwoord te hebben dan “maar anderen doen het nog slechter” of “jamaar dat maakt mij niet uit, want ik heb dat niet (of juist wel, afhankelijk van het debat) nodig”. Weinig tot geen inhoudelijke tegenargumenten, helaas. Zo ook Jarvis’ stuk “The iPad: Where Creativity Goes to Die”. Het verhaal als geheel maakt indruk, maar ene paar citaten geven goed aan wat er eigenlijk mis is met die iPad:> The iPad is retrograde. It tries to turn us back into an audience again. That is why media companies and advertisers are embracing it so fervently, because they think it returns us all to their good old days when we just consumed, we didn\u2019t create, when they controlled our media experience and business models and we came to them.

Waarna hij verder ingaat op de ontbrekende mogelijkheden om te creëren met dat apparaat. Om te participeren heb je invoermogelijkheid nodig, die nagenoeg ontbreekt: dat is ook precies het idee van dit ding. En daarna gaat hij door over het gegeven dat dit inherent slecht is: dat iedereen in zekere zin “creëert”. Het versturen van de foto’s van het paasontbijt aan je schoonfamilie hoort ook tot creëren. Welhaast onmogelijk.> … shifting from a page-and-site-based Internet to one built on apps. I’ve been arguing that we are, indeed, moving past a page-, site-, and search-based web to one also built on streams and flows, to a distributed web where you can’t expect people to come to you but you must go to them; you must get yourself into their streams. This shift to apps is a move in precisely the opposite direction. Apps are more closed, contained, controlling. That, again, is why media companies like them. Waar hij een heel belangrijk punt aansnijd: een “app” geeft de bouwer controle over de mogelijkheden ervan, bijvoorbeeld het niet kunnen gebruiken op de manier waarop jij het materiaal wenst te gebruiken. in feite dus DRM. Websites moeten (de techniek dicteert dat) met Open Standaarden hun materiaal aanleveren. Een app kan zelf de content op een bedrijfseigen, gesloten manier ophalen. Heerlijk voor klassieke mediabedrijven, funest voor een meer open informatievoorziening (aka internet). Stel je voor dat straks uitzendinggemist alleen nog te bekijken is op die paar platforms waarvoor de publieke omroepen het zinvol vonden om een app te bouwen. De iPad (feitelijk ook de iPhone en bijna alle smartphones) dragen hier aan bij. Al zijn Android (open Source mobiel platform van Google) en MeeGo (ookwel Maemo, het open source platofmr van intel en Nokia) wel nettere spelers hierin. De apps daarop zijn vaak Open Source, en spelen veel vaker netjes met Open Standaarden en dus open en vrije informatie. De Apps op iDingen zijn veel vaker gesloten en veel ristrictiever over wat de gebruiker ermee mag doen.

Kortom, de iPad is een grote stap richting een door bedrijven en instanties gecontroleerd internet. Net nu we met internet een vrije informatiesamenleving beginnen op te bouwen.